170 . Czas, by zostawić osobiste problemy, odłożyć je na bok i zająć się w 100% odnalezieniem, zgłębieniem i realizacją życiowej misji, drogi serca i Duszy, powołania. Nie trać czasu! Nie jesteś tutaj po to, by kręcić się w wirze prostych, codziennych spraw, by żyć w szarości i monotonii, jesteś t Nie zapominaj też o doniosłym znaczeniu modlitwy. Georgina i Christine wytrwale modliły się do Jehowy. Jeżeli ‛nie ustaniesz w modlitwie’ i nigdy nie stracisz nadziei, to „po wielu dniach” może się okazać, że ‛znowu znajdziesz chleb, który puściłeś na powierzchnię wód’ (Rzym. 12:12; Kazn. 11:1). Możesz również stwierdzić, czy ktoś jest na sterydach na podstawie skutków ubocznych, takich jak szybki wzrost mięśni, męskie cycki, trądzik, wypadanie włosów u mężczyzn i wzrost owłosienia na twarzy u kobiet. W tych 4 przypadkach możliwe było przywrócenie produkcji plemników. Stanisław, około 4 miesięcy temu 1 odpowiedź. Ja bym powiedział tak - “nie trać czasu z ludźmi, którzy udają ofiary i przy których czujesz, że słabniesz emocjonalnie, zatracasz siebie”. Nie trać czasu z tymi, którzy nie biorą odpowiedzialności za swoje emocje, którzy potrzebują przerzucać je na innych. Nie traćmy go na kiepski seks, nieszczęśliwe związki i wszystkie gówniane znajomości. Powiedz „nie” sztucznym relacjom, pozornym przyjaźniom i miłości na siłę. Albo ktoś chce Ciebie w 100%, albo niech spieprza. Szkoda czasu na żebranie o gest, bezsensowne kłótnie i zadręczanie się sprawami, na które nie masz wpływu. Czasami chcemy, żeby ktoś rzucił okiem na to, co robimy – np. zainteresował się naszą firmą, blogiem, projektem itp. Jak do tego podejść? Takiej osobie można jMDj. polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński angielski Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. Wdrożenie następnych robotów nie powinno trać dłużej niż dwa tygodnie - powiedział dyrektor techniczny w firmie Atria. It should not take more than two weeks to get the next ones up and running, says Atria's Technical Manager. Nie będę zabierać panu dłużej czasu. Tak, nie trać możliwości pokazania swoich umiejętności. Yes, not lose the opportunity to show their skills. Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 1092. Pasujących: 1. Czas odpowiedzi: 126 ms. Jeżeli przedkładasz na pierwsze miejsce siebie samą, poszukujesz własnego dobrobytu i szczęścia, wcale nie oznacza to, że jesteś samolubna. Zwłaszcza, jeśli robisz to, by odsunąć się od osób, które sprawiają Ci ból. Ludzie i rzeczy, które sprawiają Ci ból, mogą dokonać w Tobie trwałych zmian. Mogą odciągnąć Cię od tego, kim naprawdę jesteś: silną, odważną i obdarzoną wolnością osobą, która zasługuje na to, by być wszyscy wiemy, że nie jest łatwo z dnia na dzień uciec lub zerwać relację z kimś lub czymś, co emocjonalnie nas wyniszcza. Przez większość czasu, gdy myślisz o uciekaniu przed czymś lub przed kimś, przychodzi Ci na myśl zagrożenie fizyczne – nóż albo ciemna, opuszczona alejka…Natychmiastową reakcją Twojego mózgu jest rozpoznać ten typ zagrożeń i wywołać reakcję: walkę lub ucieczkę. Jednak praktycznie wszyscy są zgodni co do jednego: nie wszystkie zagrożenia są tak oczywiste i łatwe do rozpoznania. Tym trudniej czasem przekonać samą siebie, żeby się wycofać i to istoty społeczne, które nawiązują przyjaźnie, związki, partnerstwo i inne więzi z osobami, które czasem mogą co zrobić w sytuacji, gdy “czynnikiem” sprawiającym Ci ból jest członek Twojej rodziny, czy nawet Twój własny partner?Ludzie, którzy Cię ranią, nie zasługują na Ciebie“Ludzie, którzy Cię ranią, nie zasługują na Ciebie”. Jasne, łatwo powiedzieć. W głębi serca i duszy wiesz tak naprawdę, że osoba, która niszczy Twoje poczucie własnej wartości i nie okazuje Ci szacunku, tak naprawdę Cię nie kocha. Ale jak przekonać samą siebie, by uznać ten fakt? I jak na to zareagować?Polecamy też przeczytać artykuł: Toksyczne emocje – 7 sygnałówLudzie, którzy ranią innych to typ osób dbających jedynie o siebieGdy mowa o osobach, które ranią innych, prawdopodobnie pierwsza rzecz, jaka przychodzi Ci do głowy to przemoc smutną rzeczywistością jest fakt, że przemoc utrzymuje się nie znając granic kulturowych i klasowych. Istnieje jednak pewien ukryty, zawoalowany i cichy rodzaj przemocy, który jest równie – o ile nie bardziej – szkodliwy. Istnieją ludzie, którzy nie potrafią odczuwać empatii w stosunku do drugich, przez co nie są też w stanie budować związków opartych na wzajemnym szacunku. Ludzie, którzy będąc w związku zawsze przedkładają potrzeby własne nad partnera, również należą do bardzo destrukcyjnej grupy osób. Samolubstwo i brak umiejętności budowania więzi opartych na zrozumieniu, zaufaniu, czy szacunku to niewątpliwie cechy charakteru mogące wyrządzić drugiej osobie dużą krzywdę. Słowa mogą druzgotaćCzasem nie chodzi nawet o to, co się do Ciebie mówi, tylko jak się to robi. Mówienie pogardliwym tonem, podnoszenie głosu, czy sarkazm, mają druzgoczący wpływ na Twoje poczucie własnej wartości. Wychowanie w atmosferze pozbawionej odpowiedniej komunikacji lub wychowanie tak zwaną “twardą ręką” podkopuje u dziecka poczucie własnej wartości i pozbawia go poczucia bezpieczeństwa. Sposób, w jaki ktoś zachowuje się w związku, ton głosu, jakiego używa i sposób, w jaki przedstawia swój punkt widzenia bardzo dużo ujawnia o tym, jakim jest on człowiekiem. Ludzie, którzy Cię ranią i rzeczy, które sprawiają Ci ból – naucz się przed nimi bronićPrawdziwym problemem, o którym wspomniano już wcześniej w tym artykule jest fakt, że ludzie znacznie częściej reagują na niebezpieczeństwa fizyczne, nie zauważając przy tym zagrożeń emocjonalnych, które mogą zniszczyć ich większe, niż ktokolwiek inny, jest w stanie nam wyrządzić członek naszej rodziny bądź osoba z kręgu najbliższych przyjaciół. Co możesz zrobić, jeśli Twój rodzic, partner lub najlepszy przyjaciel nie okazuje Ci szacunku bądź szantażuje Cię emocjonalnie? Nie bój się ustanawiać jasnych granic i mówić: “NIE” rzeczom, które Cię ranią i sprawiają Ci ból. Powiedzenie: “Nie” nie świadczy wcale o samolubstwie. Jest to raczej sposób na nacechowane szacunkiem zaznaczenie swojego ja. Ludzie dookoła Ciebie widzą wtedy, że zasługujesz na to, by brać Twoje zdanie pod uwagę. Dajesz im do zrozumienia, że pewne rzeczy Cię ranią i nie odpowiadają Ci. Ważne jest to, jak reaguje dana osoba, gdy już zaznaczysz swoje zdanie. Jeżeli zauważysz, że nic się tak naprawdę nie zmieniło i człowiek ten nadal zachowuje się tak samo, czas podjąć decyzję. Ktoś, kto rozmyślnie Cię rani, nie zasługuje na Ciebie. Musisz zrozumieć jedną rzecz: Jest niewykonalne zadowolić wszystkich. Jeżeli usiłujesz uszczęśliwić wszystkich ludzi, jakich tylko napotykasz w swoim życiu, stawiasz sobie cel niewykonalny, który tylko Cię unieszczęśliwi. Musisz nauczyć się ustalać w swoim życiu priorytety. Najważniejszym z nich powinnaś być Ty sama. Jeżeli kochasz i szanujesz samą siebie, nie pozwolisz innym, by Cię ranili. Najważniejsze związki w Twoim życiu, o które powinnaś dbać to takie, które pozwalają Ci być zawsze sobą. Związki, w których panuje atmosfera przepełniona szacunkiem, miłością i zrozumieniem. PodsumowanieA co z ludźmi, którzy Cię nie szanują? Jedyne, na co zasługują to to, żebyś się od nich odsunęła. Zyskasz dzięki temu przestrzeń do rozwinięcia lepszej równowagi emocjonalnej i uchronisz samą siebie. Trzymaj się od takich osób z daleka lub możliwie ogranicz pamiętaj, że ustanawianie zdrowych granic, by się chronić nie czyni z Ciebie złego jak każdy inny, masz w sobie siłę, odpowiedzialność i prawo, by szukać własnego szczęścia. Nie marnuj więc czasu na osoby, które Cię ranią, nie cenią Twoich wartości i wkraczają na Twoje może Cię zainteresować ... Wielu jest pomiędzy nami ludzi, którzy nie znają swojej wartości, cechują się niską samooceną i niską asertywnością. Wówczas biegają za innymi, którzy w jakiś sposób nam czymś zaimponowali lub imponują, ale przecież każdy z nas jest wartościową istotą, a także każdy z nas jest wyjątkowy i niepowtarzalny. Data dodania: 2018-06-05 Wyświetleń: 1311 Przedrukowań: 0 Głosy dodatnie: 0 Głosy ujemne: 0 WIEDZA Licencja: Creative Commons Temat ten nasunął mi się z obserwacji ludzi. Najczęściej zdarza się on w związku partnerskim, czy małżeństwie, że jest strona dominująca i strona zdominowana. I wcale tak nie powinno być. Oczywiście nie każdy jest autorytetem w każdej dziedzinie i warto zastanowić się nad pytaniem czy taki związek, gdzie wciąż ma miejsce szantaż emocjonalny ma sens (jeżeli tego nie zrobisz to…). Mogłoby tak być, gdyby ci partnerzy żyli sami, ale zazwyczaj mają oni dzieci, które te sytuacje i stosunki obserwują, a w efekcie stają się mimowolnymi uczniami niewłaściwych zachowań, zaś te najpierw przekazują swoim rówieśnikom, a potem stosują podobnie we własnych związkach. Często w powyższym przypadku nasze zachowanie tłumaczymy miłością. Ale przede wszystkim warto się zastanowić, czy taki związek ma cokolwiek wspólnego z miłością? Miłość jest czysta, nie wymaga poświęceń, prezentów, wyrzeczeń. Będąc w takich związkach sami siebie krzywdzimy, a jeszcze bardziej krzywdzimy nasze dzieci. Jeden z nieżyjących już kapitanów żeglugi wielkiej Eustazy Borkowski, przedstawiony nam piórem Karola Olgierda Borchardta w książce „Szaman Morski” (piszę z pamięci więc mogłem coś pomylić) zwykł mawiać: „Boję się tylko własnej żony i czasami Pana Boga”. Gdyby to nie był dowcip, sytuacja mogłaby zakrawać na żałosną. Jednak wielu ludzi niezależnie od wieku zapomina o własnej wartości i biega za kimś, kto zupełnie się nim nie interesuje lub wykorzystuje miłość tej osoby dla osiągnięcia własnych celów. Konsekwencje dążenia do czegoś, co zaczyna się w ten sposób, nawet gdy do czegoś w końcu dojdzie, skazują na z góry ustaloną sytuację. Każdy związek powinien opierać się na równowadze. Na wzajemnym zrozumieniu i wspólnym dążeniu do osiągania celów. Często w takiej sytuacji nie widzimy nie tylko własnej krzywdy, ale krzywdy, jaką wyrządzamy swoim dzieciom, które od nas się uczą. Jeżeli w domu nie ma miłości, to gdzie tej miłości mają nauczyć się dzieci? W dużej mierze jesteśmy tym, co wynosimy z domu rodzinnego. W późniejszym życiu robimy tak samo, bo wydaje nam się słuszne takie wówczas postępowanie. Padamy wówczas ofiarami szantażu emocjonalnego zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy. Co z tego, że dziewczyna, która mi się podoba jest fajna, atrakcyjna, towarzyska itd., gdy zupełnie nie jest mną zainteresowana? Może z czasem się mną zainteresuje — tak, „nadzieja jako ostatnie ze wszystkich uczuć umiera w sercu człowieka”, jak pisał Aleksander Dumas. Nie wygrasz wtedy, gdy osiągniesz cel zainteresowania sobą dziewczyny, która dziś zupełnie nie ma dla ciebie czasu. Przegrasz, bo pokażesz jej kim jesteś. Natomiast jeżeli w porę zauważysz co jest granę i porzucić złudne nadzieje, przede wszystkim nie dasz nikomu żadnej satysfakcji, ale też będziesz miał możliwość dostrzec kogoś, kto może jest tobą od dawna zainteresowany. Dlatego każdy z nas powinien pamiętać o własnej wartości. O tym, że każdy związek opiera się na równowadze, zrozumieniu i wspólnym budowaniu przyszłości. Jeżeli jeden się przewróci drugi go podniesie — jak czytamy w Biblii. Dziś możemy zauważyć wiele prób imponowania innym, ukazaniu siebie innym niż jesteśmy w rzeczywistości. Jednak prawdy nigdy nie da się ukryć. Można natomiast zacząć nad sobą pracować, podnosić własną asertywność i samoocenę. Czekając na to, że ktoś nas zauważy i doceni nie pracując nad sobą tracimy jedynie czas. Wszystko ma swoją przyczynę i skutek, co efekcie prowadzi do celu. Wielu ludzi zadowala się czymkolwiek, nie ma własnego zdania na dany temat i poddaje się rzeczywistości, a w tym także wpływowi innych. Ale do czego prowadzi taka droga? Jest drogą do nikąd. Zauważenie tego we właściwym czasie pozwala na wprowadzanie zmian w życiu we właściwym czasie. Pokazanie siebie takim, jakim naprawdę jesteśmy, bo nie ma ludzi bez wartości, są tylko głupie nabyte myśli na swój temat. Jeżeli myślisz o sobie, że jesteś nieudacznikiem, nic nie wychodzi, niczego nie osiągniesz, idziesz złym tropem, bo z jakiegoś powodu, który musisz odkryć sam, urodziłeś się w tym kraju, w tej miejscowości i w tej rodzinie, bo nic na świecie nie składa się z przypadków. Aby zmienić swoje życie musisz dostrzec błędy i zacząć pracę nad sobą. Nie potrzeba do tego ani drogich terapii, ani żadnych specjalistów. Wystarczy tylko tego chcieć, a wtedy możliwości ujawniają się same. Gdybyś miał wybór, co byś wybrał: bieganie za kimś, czy żeby za tobą biegano? Znamy odpowiedź. Więc jaki cel ma bieganie za kimś, kto tobie się podoba, tylko dlatego, że takie działanie podpowiada ego? Jeżeli nawet zdobędziesz dziewczynę, za którą biegasz, twoi koledzy zobaczą jaką masz fajną partnerkę, dalej będziesz tym, kim byłeś wcześniej, ona będzie wskazywać palcem, a ty będziesz wykonywał polecenia jak robot, a kiedy tego nie zrobisz przeżyjesz kolejne zaskoczenie. Tak działa świat. Licencja: Creative Commons Zmartwienia – paradoksalnie – powodują masę zmarnowanego czasu. Oczywiście niewiele osób (nawet specjalistów od zarządzania sobą w czasie) łączy temat zmartwień właśnie z czasem. Technika 80:20, zasada Eisenhowera, bufor czasowy, ALPEN i inne metody nic przecież nie mówią o zmartwieniach. Ja jednak, pracując z Kobietami, czarno na białym widzę, jak bardzo potrafią zabrać czas i zredukować produktywność. Zamiast iść do przodu z projektem – zastanawiamy się, jak zostanie odebrany. Zamiast tworzyć swoje miejsce w sieci (blog, strona WWW, fanpejdż itp.) – zamartwiamy się, czy będzie miało odbiorców. Zamiast mówić na prawo i lewo o tym, jak fantastyczną wiedzą dysponujemy – niepokoi nas, czy aby na pewno inni będą postrzegać nas jako ekspertów. I w ten sposób – zamiast działać – tracimy czas. Mogę Wam przyznać, że w tym temacie jestem specjalistką. Może nie jest tak, że stale się niepokoję, ale na pewno miewam tendencje do zamartwiania się. I te tendencje, niepilnowane i nietrzymane na smyczy, często mają ochotę zrobić ze mnie osobą notorycznie marudzącą i narzekającą. Tak, ze mnie. Pamiętam doskonale, jak wiele lat temu, gdy braliśmy z mężem kredyt, byłam jednym wielkim strachem, jedna wielką obawą. Motto osób zmartwionych – „A co, jeśli…?” – było moim mottem. „A co, jeśli nie spłacimy?”, „ A co, jeśli stracimy pracę?”, „ A co, jeśli za mało zarobimy?”, „A co, jeśli frank zdrożeje (ha, ha – do głowy by mi wtedy nie przyszło, że frank podskoczy TAK bardzo jak teraz). I tak dalej, i tak dalej. Mogłam całymi dniami siedzieć i się martwić. Jak wiadomo – nie wpływa to korzystnie na produktywność, zwłaszcza gdy jedyną radę, jaką słyszysz, gdy nie za bardzo wiesz, co zrobić, jest: „Weź się w garść!”. A jak tu wziąć się w garść, kiedy tyle zmartwień na głowie? Jak wziąć się w garść, kiedy mamy do czynienia z realnymi obawami i strachami, a nie z nieuzasadnionym niepokojem? Ponieważ nie lubię tego stanu, muszę się mocno pilnować. I robię to. Na różne sposoby – mniej lub bardziej dziwne. Chcesz widzieć, jakie? WYGADAJ SIĘ Często jest tak, że nie zmartwienie samo w sobie jest problemem, lecz fakt, że dusimy je w sobie i nie możemy (lub nie chcemy) o nim pogadać. Ze wstydu, ze strachu albo dlatego, że nie mamy z kim. Często Kobiety zachowują się tak, jakby nie zauważały, że świat wokół nich składa się również z dorosłych ludzi, którzy mają swoje zdanie i umieją je wyrazić. Po usłyszeniu rady: „Pogadaj z kimś i wyrzuć to z siebie” wiele Kobiet zaczyna uderzać w ton: „Ale co ja tam będę innych martwić?!”, „Przecież mają swoje problemy!”, „Pewnie z grzeczności wysłuchają i przytakną…”, „Nie chcę marnować ich czasu”. Baaaardzo wiele Kobiet nie zauważa, że mówiąc i działając w ten sposób, traktują wszystkich jak dzieci! Nie musisz nikogo obarczać swoimi zwierzeniami. Możesz po prostu powiedzieć, że masz trudną sytuację i potrzebujesz się wygadać. Albo zapytać, czy ktoś nie ma nic przeciwko. Zaakceptuj, jeżeli się zgodzi Cię wysłuchać, i skorzystaj z tego! Nie zawsze jednak jest łatwo znaleźć osoby, które zechcą wysłuchać, więc: ZNAJDŹ OSOBY, KTÓRE CI POMOGĄ Paradoksalnie jest to według mnie jeden z trudniejszych elementów tej układanki. Dlaczego? Bo zostałam wychowana w przeświadczeniu, że „człowiek człowiekowi wilkiem” i że „nikomu nie można ufać”. Takie przekonanie rujnuje związki międzyludzkie i powoduje, że w dorosłość wchodzisz z jedną czy dwiema zaufanymi osobami; nikim więcej. I choćbyś miała za męża totalnie świętą osobę, jedna osoba, pomimo całej swojej miłości do ciebie, nie zniesie tego, że wszystkie zmartwienia wylewasz zawsze na nią. Każdy człowiek dysponuje określoną dozą wytrzymałości, jeśli chodzi o znoszenie cudzych problemów. Zastanawiasz się, jak znaleźć takie osoby w swoim życiu? Bardzo prawdopodobne, że wyrastałaś w podobnym do mnie środowisku. Są osoby, które ze szkoły, ze studiów, z poprzednich stanowisk pracy wyniosły tłumy znajomych. Ja nie. W pewnym momencie zorientowałam się, że w moim życiu brakuje ludzi. Nie mówię o przyjaciołach na śmierć i życie, ale zwyczajnie – ludziach do pogadania. Wystarczyło, że jedna jedyna przyjaciółka nie miała czasu, a ja już byłam ugotowana, nie mając z kim porozmawiać. Jeśli też tak masz, zachęcam Cię, żebyś zaczęła już teraz. Natychmiast. Bo budowanie relacji z ludźmi to proces, który zabiera lata (po miesiącu znajomości nie zaczniesz przecież zwierzać się innym ze swoich problemów). Życzliwych ludzi możesz spotkań wszędzie – rodzice kolegów Twoich dzieci ze szkoły czy przedszkola; sąsiadki spotykane w tym samym sklepie lub w windzie; znajomi z pracy, którzy ze względu na nadmiar pracy wciąż są tylko znajomymi; osoby, które znasz z Internetu, a które mieszkają w tym samym mieście (choć nie jest to warunek konieczny). Ważne jest, żebyś wiedziała, że nie wszyscy wszystko zniosą. Ja na przykład tylko części osobom powierzam swoje problemy prywatne, inne z kolei słyszą tylko o zawodowych kwestiach. Nie zamęczam mojego męża opowieściami o prowadzonym biznesie i związanymi z nim zmartwieniami, bo – znając jego podejście – wiem, że od razu będzie chciał pomóc (a mówiąc wprost – nie może, bo się na tym nie zna). Jednocześnie dziewczyn z mojej grupy mastermind, stworzonej po to, by pomagać sobie w biznesie, nie zadręczam opowieściami o problemach z dziećmi, jakie niekiedy miewam, bo też nie to jest celem naszych spotkań! Długo pracowałam nad stworzeniem wokół siebie kręgu ludzi, którzy obecnie mnie wpierają, których lubię (z wzajemnością) i których z wielką radością spotykam od czasu do czasu (niekoniecznie po to, by się wyżalić). Czasem były to osoby, które podzielały moje zainteresowania, ale do dzisiaj pamiętam swój strach z początku tej znajomości: „O rany, przecież ja jej nie znam!”. Zawsze jest tak, że na początku kogoś nie znamy. NIE JESTEŚ PĘPKIEM ŚWIATA Dziwne stwierdzenie, prawda? Osoby, które wiecznie się zamartwiają, raczej nigdy nie pomyślałyby o sobie, że są pępkiem świata. Wręcz przeciwnie – boją się tego świata, znajdują się na uboczu – stąd ich zmartwienia. A jednak jest gatunek Kobiet martwiących się, do których wyrażenie „nie jesteś pępkiem świata” pasuje jak ulał. To Kobiety, które ciągle myślą: „A co sobie inni pomyślą?”, „A co, jeśli pomyślą, że nie mam wystarczającej wiedzy?”, „A co, jeżeli mnie skrytykują?”, „A co, jeżeli powiedzą, że się wygłupiłam?” Dzięki podobnym myślom te Kobiety w ogóle nie zaczynają działać, bo paraliżuje je strach przed reakcją innych. Tymczasem tego rodzaju myślenie zakłada, że inni nas dostrzegą! Że zauważą, co robimy! Co więcej – że zaczną się nami przejmować i reagować na sytuację! Tymczasem – wierzcie mi – wcale nie jest łatwo spowodować, by inni Cię zauważyli. Dlaczego? Bo szczerze mówiąc obcy ludzie mało się przejmują jakaś tam Budzyńską, która coś tam sobie w sieci napisała. Myślicie, że panią pracującą w Lidlu na kasie obchodzi, kim ja jestem i co ja robię? Ma swoje problemy, więc przejmowanie się tym, co powie, albo – OMG – a nuż zauważy, jest tak naprawdę przekonaniem, że świat ciągle patrzy na mnie i reaguje na każdy mój ruch. Tymczasem – nie oszukujmy się – świat ma nas generalnie w nosie. I – paradoksalnie – w rzeczywistości wszystko wygląda odwrotnie; spytajcie każdą początkującą blogerkę czy właścicielką firmy, jak dużo energii, czasu, a często nawet pieniędzy musiała włożyć, by zostać zauważoną. To się nie dzieje samo! POGADAJ SAMA ZE SOBĄ Często zachęcam do rozmów samej ze sobą. Mam nadzieję, że nie tylko ja tak mam (i że nie jest to oznaką jakiejś choroby), ale niekiedy mam wrażenie, że siedzą we mnie dwie osoby. Jedna to ta Budzyńska, która powołała do życia Panią Swojego Czasu – o rany, ona może zawojować świat! To ona organizuje webinary i ma radochę, że na żywo ogląda ją tysiąc osób! To ona wystawia swoją gębę i wrzuca zdjęcia do sieci. To ona pisze, że skromność jest przereklamowana. Ale nie da się ukryć, że siedzi we mnie też druga Budzyńska, która działa już trochę inaczej: ciągle się zastanawia, czy ta pierwsza nie przesadza; czy teraz przypadkiem jej nie dowalą; czy na pewno ciągle trzeba wychodzić przed szereg; czy na pewno ta pierwsza Budzyńska nie gada głupota. No więc, żebym nie zwariowała, sadzam te dwie Budzyńskie przy stole i każę im się dogadywać. A jak Ty masz pogadać sama ze sobą? Odpowiedź na to pytanie dawno temu znalazłam w książce dra Neila Fiorego „Nawyk samodyscypliny” (książkę bardzo Wam polecam!). Jeśli zamiast działać – martwisz się, zacznij zadawać sobie poniższe pytania: – „Jaka jest najgorsza rzecz, która może się zdarzyć?”, „ Jaki jest najgorszy możliwy scenariusz i jakie są najgorsze możliwe emocje z tym związane?”, a także – a może przede wszystkim – „Jakie jest prawdopodobieństwo, że wydarzy się właśnie to?”; – „Co zrobiłabyś, jeśli właśnie to się wydarzy?”. Zwróć uwagę na sposób, w jaki zostało skonstruowane pytanie. „Co zrobiłabyś?” pyta o działanie. Jeśli jedyne, co przychodzi Ci do głowy, to: „Nie wiem” – daj sobie trochę czasu lub zadaj pytania pomocnicze: „Kto mógłby Ci pomóc?”, „Z kim możesz o tym pogadać?”, „Czy ktoś kiedykolwiek znalazł się w podobnej sytuacji i mógłby Ci pomóc?”, „Co zrobisz, żeby poradzić sobie ze swoimi emocjami?”, „Co zrobisz później?”; – „Jakie masz inne możliwości?”. Bardzo lubię ostatnie pytanie, bo podaje pomocną rękę w sytuacji, gdy wydaje nam się, że wpadłyśmy w czarne bagno i jedyne, co możemy zrobić, to tonąć jeszcze bardziej. Często bywa, że tkwiąc w jakiejś rzeczywistości, nie zauważamy, że dokoła są inne możliwości, inne plany, inni ludzie. Nie zauważamy, że możemy zmienić swoje życie. Skąd wiesz, że robienie tego, czym obecnie się zajmujesz, jest Twoją jedyną możliwością i jedynym wyjściem z sytuacji? Rozejrzyj się – być może są inne sposoby na szczęśliwe życie. W podobnych sytuacjach lubię sobie przypominać wszystkie sytuacje z życia zawodowego, w których czułam się przytłoczona, zniechęcona, a czasami wręcz załamana; w których każdą komórką mojego ciała czułam, że nie tak miało wyglądać moje życie zawodowe – i po prostu szukałam nowego rozwiązania. Niestety, świat mi w tym nie pomagał, wszyscy wokół pukali się w czoło, starając się utwierdzać mnie w przekonaniu, że „życie jest ciężkie”, „praca już taka musi być” itp. Nie zgadzałam się z tym i ciągle szukałam swojej drogi. – „Co możesz zrobić TERAZ, by zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia tego najgorszego scenariusza?” Będzie to prawdopodobnie to, co odkładasz na później: spotkanie, telefon, praca, pokazanie się światu; wszystko to, co masz do wykonania, okaże się na pewno mniej przerażające niż najstraszniejszy scenariusz, który sobie wymyśliłaś. Czy Ciebie czasem dotyka ten problem? Jak sobie radzisz ze zmartwieniami? Zdradź mi swoje patenty! Ola (Pani Swojego Czasu) Pani Swojego Czasu

nie trać czasu na ludzi